فارغ التحصیلان رشته های مهندسی که در مؤسسه های بزرگ و کوچک کار حرفة فنی خود را شروع می کنند اغلب بدون مقدمه و یا با آموزش کوتاهی به کار گمارده می شوند. پس از گذشت چند سال در سطح فناوری مؤسسه، در امور روزمره تبحّر پیدا می کنند و سطح تبحّر آنها اغلب در حد خواست بنگاه می باشد. از آموخته های دانشکده استفاده اندکی می نماید و پس از مدتی بیشتر آنها را فراموش می کنند. این قبیل مهندسان اگر مجبور به تعویض شغل شوند که همان تخصّص قبلی مورد نیاز نباشد، دوباره و به سختی باید حرفه جدید را شروع کنند.

در صنایع بزرگ ایران مانند نفت و گاز، فولاد و ذوب فلزات، شبکة به هم پیوستة الکتریکی، خودروسازی و همچنین صنایع پائین دستی، اغلب مهندسان برای حرفه های تخصصی در حد کارهای روزمره فنی تربیت می شوند که گاهی هم با ارائه دوره های آموزشی فشرده تخصصی همراه است.
بسیاری از مهندسان علاقه مند به نوآوری و استفاده شخصی تر از زحمات خود، به صورت شخصیت حقیقی و یا در شرکت های کوچک چند نفری مشغول به کار فنّی می شوند. این مهندسان باید دارای دانش جامعی از علوم و فنون مربوط به رشتة خود باشند تا بتوانند مسائل بسیار مهم و فنی حرفه خود را تجربه و تحلیل نمایند و میزان استفاده از افراد دیگر و تخصص های خاص را درست ارزیابی نمایند و آنها را به طور موردی به کمک بگیرند. این افراد بایستی علاوه بر دانش عمیق در رشته و گرایش خود (که در آن حداقل با درجه کارشناسی هستند)، دانش جامعی از علوم پایه، علوم فنی مشترک در رشته های مهندسی را نیز داشته باشند.
کشورهای صنعتی پیشرفته، به منظور سنجش این کارآئی در رشته های اصلی مهندسی، ضرورت برگزاری آزمون مهندسی حرفه ای را توسط مؤسسات دولتی و یا NGO ها مطرح نموده اند. آزمون مهندسی حرفه ای یک آزمون جامع مهندسی در گرایش های اصلی آن رشته است که شرح مفصل تر آن در بخش های بعدی خواهد آمد. بحمداله با همکاری تعدادی از انجمن های مهندسی و پس از انجام هماهنگی های لازم با سازمان سنجش آموزش کشور، اولین دوره آزمون مهندسی حرفه ای برای چندین رشته مهندسی، در روزهای 23 و 24 و 25 خردادماه سال 1386، به نحو مناسب و مطلوبی برگزار شد.

پیشینه آزمون مهندسی حرفه ای
در سال 1907 در شهر وایومینگ کشور آمریکا اعلام گردید افراد متخصصی که می خواهند کار مهندسی انجام دهند باید ثبت نام کرده و طبق شرایط و ضوابطی کفایت آنان به اثبات برسد. ثبت نام مهندسین ورزیده از آن تاریخ در کشورهای مختلف رایج شد، تا قوانین بر اقدامات حرفه ای آنان نظارت کند و اجرای آن به واحدهای غیردولتی (NGO) یا انجمن های علمی، صنفی یا حرفه ای سپرده شد. هم اکنون در کشورهای مختلف آمریکا، کانادا، اروپا و حتی آسیا، سازمان ها و ارگان های مختلفی وجود دارند که طبق قوانین و مقرراتی این آزمون را برگزار می نمایند و داشتن این گواهی از شرایط استخدام و یا مجوزی برای انجام پروژه های مختلف مهندسی در کشورشان می باشد.

آزمون مهندسی حرفه ای در ایران
در ابتدای سال 1380، برخی از انجمن های علمی مانند انجمن مهندسین برق و الکترونیک ایران، انجمن مهندسان مکانیک ایران لزوم برگزاری آزمون مهندسی حرفه ای را برای جامعه مهندسی کشور احساس نموده و برای برگزاری اولین آزمون به صورت مستقل اقدام کردند و پس از آن با تشکیل شورایی به نام شورای برنامه ریزی و هماهنگی آزمون مهندسی حرفه ای، متشکل از نمایندگان سازمان سنجش آموزش کشور و 8 انجمن علمی – مهندسی شامل: انجمن مهندسین برق و الکترونیک ایران، انجمن کامپیوتر ایران، انجمن مهندسین متالورژی ایران، انجمن مهندسان مکانیک ایران، انجمن مهندسی معدن ایران، انجمن مهندسی شیمی ایران، انجمن مهندسی صنایع ایران، انجمن مهندسین عمران ایران (که به اختصار انجمن های مادر نامیده می شوند و سایر انجمن های مهندسی بر حسب نوع فعالیت های خود زیرمجموعه این انجمن ها قرار می گیرند) فعالیت خود را بطور جدّی آغاز و بطور مستمر پیگیری نمودند.
اهمّ اهداف شورای برنامه ریزی و هماهنگی آزمون مهندسی حرفه ای در ذیل بیان شده اند:
1) سیاست گذاری و برنامه ریزی برای برگزاری آزمون مهندسی حرفه ای
2) هماهنگ کردن اهداف برگزاری آزمون مهندسی حرفه ای در انجمن های مهندسی
3) برنامه ریزی برای استانداردسازی آزمون مهندسی حرفه ای
4) علاقه مند کردن مهندسان کشور به ارتقای سطح توانایی خویش

دومین آزمون مهندسی حرفه ای در ایران
دومین آزمون مهندسی حرفه ای با همکاری سازمان سنجش آموزش کشور و هشت انجمن علمی مذکور، در روزهای پنج شنبه و جمعه مورخ 7 و 8 آبان ماه سال 1388 برگزار گردید.